'Ik zoek naar niet-gemaakte dingen', vertelt Frans de Wit (zie foto) in de documentaire 'De Kracht van Staal'. 'Dingen die van zichzelf zijn. Brokken... Daar zoek ik naar, dat héél massieve staal waar ik zelf in snij [...] daar maak ik een soort huid van. [...] Maar het moeten eigenlijk dingen worden die van zichzelf zijn en dat het 'gemaakte' verdwijnt...'  
Als een momentopname in een gezamenlijke tocht, houden de ‘Vijf beelden op één kromme’ stoïcijns de wacht in een kromme lijn vlakbij natuurhistorisch museum Naturalis in Leiden. De kaarsrecht omhoog reikende beelden staan op een afhellende berm tussen autoweg en fietspad. Ze zijn van in elkaar gevouwen scheepsschroot gemaakt. In een zee van staal zoekt De Wit met het oog van de meester precies die stukken die qua grootte en vorm aan zijn wens voldoen. Resoluut scheidt hij de stukken die hij wil gebruiken van dat wat hij niet wil. Sterk hard staal, dat geknipt en geplooid is als ware het een gordijn, last hij aaneen tot reusachtige rechthoeken. Twee daarvan vormen telkens een paar dat elkaar qua hoogte en breedte weerspiegelt. Dat wat van buitenaf kolossaal oogt, bestaat bij elk beeld uit twee smalle delen waar een mens tussen kan staan. Het licht schittert door open stukjes en kruipt tot het niet verder kan in de donkerste holtes die de vouwen vormen.

Bekijk de Vijf Beelden op één Kromme en de video De Kracht van Staal